Het is ongeveer drie maanden geleden dat u mijn laatste nieuwsbrief ontving over de lancering van het boek van mijn vader, “Angel of Death” van Dr. Mick de Vries. Sindsdien zijn we erg druk geweest met de Bed and Breakfast en hebben we een aantal interessante gasten van over de hele wereld in ons gezellige huis mogen verwelkomen.
Vervolgens brachten we een solovoorstelling van Charla Hathaway, getiteld “NAKED AT MY AGE”, in de Oranje Kerk. De voorstelling was helaas geen groot succes, maar gelukkig introduceerde onze Amerikaanse vriend, de crooner met een Sinatra-achtige stem, Shai Shahar, haar met een paar sexy liedjes.
Daarna ging Philip twee weken op welverdiende vakantie naar het Spaanse Baskenland en Rioja.
Philip: “Ik begon in Bilbao, waar ik het beroemde Guggenheim Museum bezocht. Daarna reed ik door een prachtig landschap langs de kust en in de bergen, langs pittoreske vissersdorpjes, oude stadjes met interessante architectuur en een aantal rijke kerken. Geweldige musea, zoals het San Telmo Museum in San Sebastián, waar een zeer interessante tijdelijke tentoonstelling was over indianen in het Amazonegebied en hoe deze prachtige natuur en de indianen worden mishandeld. In Logroño, de hoofdstad van de regio Rioja, bezocht ik het interessante Rioja Museum. Ik sliep in een paar prachtige hotels, zoals een oud, omgebouwd kasteel, waar ik de luxe Napoleon-suite kreeg. Omdat ik op het laatste moment boekte en de hotelmedewerkers het op prijs stelden dat ik hen in het Spaans aansprak, kreeg ik altijd een upgrade, aangezien het toch laagseizoen was. Wat me verbaasde, was dat de landweggetjes in Spanje goed onderhouden waren, maar zodra ik de grens met Frankrijk overstak, waren de wegen hobbelig en vol gaten. Ik had Xaviera in goede handen achtergelaten bij onze twee assistenten van de bed & breakfast, en al mijn gezonde maaltijden werden aan haar geserveerd.” 's Ochtends, 's middags en 's avonds. Xaviera verveelde zich niet; ze regelde een aantal ontmoetingen met oude bekenden.
Xaviera: Er kwam triest nieuws, terwijl Philip weg was... overleed onze goede vriend Peter van Zonneveld na een paar weken in een hospice aan kanker te hebben geleden. We ontmoetten Peter voor het eerst in Bronbeek, waar hij als hoogleraar Nederlands, gespecialiseerd in Indonesische geschiedenis, een bijeenkomst organiseerde met oorlogsslachtoffers. Xaviera, zelf een oorlogsslachtoffer, werd door hem uitgenodigd voor een interview. We woonden de begrafenis bij, een dag nadat Philip uit Spanje was teruggekeerd. Zijn grote liefde sinds de laatste jaren is tevens een van onze eigen beste vriendinnen. Zij heet Marjanne Termorshuizen. Ook zij is geboeid door Indonesië, maakt prachtige boekcovers en tevens heeft zij deze aangrijpende doodsadvertentie van Peter ontworpen.
Tijdens het opruimen van mijn kasten vol boeken stuitte ik op een ongelooflijk interessant en aangrijpend boek genaamd “XAVIERA'S MAGISCHE PADDESTOELEN”. Het boek is in 1980 gepubliceerd en blijkt een fascinerend verhaal te bevatten. Het gaat over mijn zoektocht naar Surabaya, waar ik ben geboren. Het is een mix van zeer sensuele verhalen, maar ook enorm emotioneel over ware liefde, frivole seks en flashbacks naar mijn reizen naar het Verre Oosten, en zelfs naar de zoektocht naar het huis waar ik in Surabaya ben geboren.
Tijdens mijn reizen naar een aantal van deze fascinerende locaties ontmoette ik veel, veelal interessante, mannen en geile vrouwen en heb ik met tientallen van hen seks gehad. Tijdens mijn reis naar Australië moest ik echter wel heel voorzichtig zijn om geen seksuele relatie aan te gaan met Australiërs tijdens de promotie van mijn boek. In hetzelfde hotel waar ik verbleef, was ik echter voorgesteld aan een fantastische, wereldberoemde Amerikaanse acteur. Hij stond bekend om zijn wilde seksleven en hallelujah, het moment dat ik hem letterlijk tegen het lekkere lijf liep, was het begin van een van de heerlijkste kinky seksweken ooit. Hij hield me behoorlijk bezig, zonder dat iemand buiten het hotel enig idee had wat er tussen hem en mij gebeurde.
Dit doet me denken aan de dag dat mijn eerste boek, the World Famous Happy Hooker, uitkwam tijdens een groot persfeest in het Waldorf Astoria Hotel in Manhattan, waar mijn uitgever een prachtige kamer voor me had gereserveerd.
Dit is het verhaal dat ik nooit zal vergeten van die middag, terwijl ik met een dozijn andere bezoekers in de lift stond. Opeens ging de deur open en wie stond daar recht voor me? HARRY BELAFONTE, wiens nummer “MY ISLAND IN THE SUN” me al zo vaak op had gewonden. “Hij begroette me en stelde zich voor, terwijl hij zijn warme hand op mijn blote schouder legde.” “Zou je me je boek willen verkopen?” vroeg hij, “en zou je het voor me willen signeren?” Ik trilde van opwinding, pakte een van mijn boeken en een pen uit mijn tas en zette mijn handtekening: “THE BIGGER, THE BLACKER, THE BETTER??” Waarop hij schreef: “FOR ME TO KNOW FOR YOU TO FIND OUT – SEE ME IN SUITE 222."
Mijn droom kwam kort daarna uit, en nu, zoveel jaar later, heeft mijn lieve echtgenoot een van zijn lp's voor me gevonden, die hij op onze grote tafel heeft gezet... en raad eens? Nog niet zo lang geleden zag ik op tv dat mijn geliefde zwarte zanger was overleden. Ik barstte in tranen uit, kuste zijn prachtige gezicht en zette de plaat vervolgens in mijn platenkast.
Philip en ons lieve hondje Luna genieten er elke dag van om minstens een uur te wandelen in het prachtige Beatrixpark, waar Luna met andere honden speelt. Haar favoriet is haar naamgenoot, een lieve Maltezer. Ze springen op elkaar en rennen om hun energie kwijt te raken en soms kukelen ze ook in het water en verstoren dan met hun drukdoenerij het leven van de rondzwemmende zwanenfamilies.
MARIANNE STRACK VAN SCHENDEL – een van mijn vrolijkste, gulste, drukste en soms een beetje luidruchtige vriendinnen, die in de stad naast Amsterdam woont: AMSTELVEEN. Ze moet begin zeventig zijn. We hebben een aantal Amerikaanse vriendinnen uit het verleden gemeen. Haar moeder is de belangrijkste persoon in haar leven. Marianne zorgt nog steeds bijna dagelijks voor haar, hoewel ze in een omheinde gemeenschap woont, vol met andere oude mensen, die we PENSIONADOS noemen. Ach, goed, terug naar VANDAAG, WINTER 2025. De oude dame is niet helemaal seniel, maar nog springlevend en gek op sieraden, en vooral kleurrijke oorbellen.
Dus besloot ik vorige week om Marianne bij ons thuis uit te nodigen en haar een hele mooie, kleurrijke handtas vol met veelkleurige oorbellen en kettingen te schenken. Blijkbaar heeft het management van het bejaardentehuis waar haar moeder de afgelopen 7 jaar heeft gewoond, een winkel geopend vlak buiten de deur van het huis, waar mensen speelgoed, gereedschap of sieraden kunnen pakken die vrienden hebben achtergelaten. Ze kunnen wat geld in een klein doosje doen, zodat het management de oude pensionados in het weekend mee kan nemen naar bijvoorbeeld het Koninklijk Paleis, of een tochtje kan maken met een prachtige boot vol muziek, eten en drinken. Ach ja. Deze Marianne komt hier om een van de kerstmiddagen door te brengen met Philip, mij en enkele andere vrienden.
Gisteren kwam een goede vriend van ons, die ik al 40 jaar ken, ROLF BUITER, DE KUNSTENAAR, langs. Hij is een uitstekend schilder, maar zijn werk wordt zelden tentoongesteld in kunstgaleries. Momenteel werkt hij als postbode en moet hij in Amsterdam veel trappen beklimmen om zijn post en pakketten te bezorgen. Hij is 61. Philip en ik trakteerden hem op een gezonde lunch en omdat we al een tijdje niets van hem hadden gehoord, merkten we dat ook hij, net als ikzelf, steeds vaker last krijgt van pijn in zijn benen door al die steile Nederlandse trappen die hij elke dag moet lopen om de post te bezorgen. Hij is de ultieme vrijgezel en een heel goede kunstenaar, maar slaagt er op de een of andere manier niet in om goed van zijn kunst te leven. Hij maakt liever muziek met een paar
vrienden, maar hij is geen drinker. Behalve mijn huis schilderen, heeft hij ook tientallen interessante en grappige kleine en grotere kleerhangers gemaakt van hout, in de vorm van een penis. Ik gebruik een aantal van deze schattige dingen om mijn kleurrijke sjaals aan op te hangen, in onze gang, op weg naar de eerste verdieping, waar onze slaapkamer is. Hij is een eeuwige vrijgezel en heeft veel problemen met zijn oudere broers, die hem veel geld vragen als hij hen overhaalt om hem te helpen zijn schilderijen met de auto naar enkele bekende galeries te brengen. Hij heeft ook zelden een geliefde, maar hij lijkt tevreden te zijn met al zijn andere activiteiten. En met het leven in het algemeen.
SHARENE EN HAAR MAN HARRISON, twee schatten van Amerikanen, die een aantal jaren geleden in Amsterdam kwamen wonen, nadat ze in real estate gewerkt hebben in Hawaï, behoren tot onze beste, trouwste expatvrienden in Holland. Ze hebben vaak heel veel vrienden en bekenden uit het buitenland op bezoek of ontmoeten deze vrienden in hun eigen woonplaatsen, waar ook in de wereld. Sharene is een hele goede en goedgeefse kokkin, die nooit ergens met lege handen naartoe gaat. Ook geven ze regelmatig huisconcerten en zien Philip en ik elkaar of bij onszelf tijdens onze tuinfeesten, die vooral plaatsvinden in de zomer. Het woord polyamoureus ontstond in die tijd dat ze in ons leven kwamen. Echter, zo ver is het tussen ons niet gekomen, want daar was ik kennelijk nog wat te jaloers voor!
KEES VAN WANROOIJ - STORY TELLER
Dag lieve mensen, en dat meen ik vanuit mijn hart.
Bij deze een mooie toepasselijke tekst hoe ik met Kerst en in het komende jaar aan jullie wil denken.
Ik vertel dit jaar vaak het verhaal over de Bruggenbouwer. De man, die bij conflicten, waar dan ook ter wereld, mensen vraagt om hem drie dagen de tijd te geven om mensen dichter bij elkaar te brengen. En toen kwam deze gedachte bij me op dat jullie ook Bruggenbouwers zijn. In de vorm van een lunch of verrassende party, altijd weten jullie, Xaviera en Philip vrienden met elkaar te verbinden.
Als ik een onbekende tref bij jullie aan tafel, dan is er na korte tijd iets veranderd. We hebben elkaar leren kennen. Door het voortreffelijke eten met elkaar te delen en door jullie oprechte nieuwsgierigheid, nee dat is niet het juiste woord, jullie oprechte belangstelling hoe het met mij gaat, hoe het met de anderen gaat. Tijd om oprecht te delen, dat is wat jullie mij schenken.
Een kado voor een verhalenverteller, zoveel warmte en liefde en genegenheid , ongeacht wie de andere gasten zijn. Ik dank jullie zeer voor de mooie Bruggen, die jullie samen gebouwd hebben voor mij en tussen mij en al die andere mooie gasten.
En waar zouden we zijn zonder rituelen?? Na het eten gaat Xaviera in haar fantastische Sta-Op stoel eens genoeglijk achterover leunen. Ik heb het privilege haar vermoeide voeten en kuiten eens goed in te masseren met mijn eigen gemaakte massageolie op basis van smeerwortel en jojoba. Een genoeglijke after lunch gesprek ontspint zich.
Aho, zoals de Indianen zeggen, Ik heb gezegd...
DAGGEDICHT - P.A. de Génestet (1829–1861) – Boutade (O land van mest en mist)
Boutade
O land van mest en mist, van vuilen, kouden regen,
Doorsijperd stukske grond, vol killen dauw en damp,
Vol vuns, onpeilbaar slijk en ondoorwaadbre wegen,
Vol jicht en parapluies, vol kiespijn en vol kramp!
O saaie brij-moeras, o erf van overschoenen,
Van kikkers, baggerlui, schoenlappers, moddergoôn,
Van eenden groot en klein, in allerlei fatsoenen,
Ontvang het najaarswee van uw verkouden zoon!
Uw kliemerig klimaat maakt mij het bloed in de aderen
Tot modder; ’k heb geen lied, geen honger, vreugd noch vreê.
Trek overschoenen aan, gewijde grond der Vaderen,
Gij - niet op mijn verzoek - ontwoekerd aan de zee.
